Szkoła Podstawowa nr 4 im. Stanisława Wyspiańskiego

32-050 Skawina, ul. Stanisława Wyspiańskiego 5

tel.: 12 275 32 40

Rodowód Szkoły Podstawowej nr 4 w Skawinie sięga początków naszego stulecia.

W roku szkolnym 1904/1905 w wynajętym przez Radę Gminną lokalu, nauczycielka Aleksandra Kurdzielówna rozpoczęła edukowanie dzieci w jednoklasowej szkole.

Rada Szkolna Miejscowej Szkoły Ludowej Mieszanej w Korabnikach była instytucją, która miała duży wpływ na życie szkoły: przeprowadzała wybory przewodniczącego, ustalała coroczny preliminarz, kontaktowała się z Radą Szkolną Okręgową w Podgórzu, zajmowała się sprawami lokalowymi szkoły takimi jak: wynajem budynków, czy też zakup parceli pod budowę.

W 1910 roku Rada Szkolna Miejscowa w Korabnikach wystąpiła do Rady Szkolnej Okręgowej w Podgórzu z prośbą o zorganizowanie dwuklasowej szkoły ze względu na przepełnienie dziećmi tutejszej szkoły (120 dzieci).

W roku 1913 Rada Szkolna zakupiła parcelę gruntową 449/2 i 452/2 o powierzchni 1 morga pod budowę szkoły od ówczesnych właścicieli dworu Adama i Zofii Mrozowickich. Przez kolejne lata wynajmowano lokale na pomieszczenia szkolne. Dzierżawcami kolejno byli: Zofia Mrozowicka, Maria Piszczek, hr. Bolesław Miączyński (dzierżawa od 1.09.1916 na 3 lata). W początkach istnienia tutejszej szkoły pracujący tu nauczyciele borykali się nie tylko z problemami lokalowymi.

Nauka w szkole trwała w godzinach od 8:00 do 12:00. Rada Miejscowa występowała do Rady Szkolnej Okręgowej w Podgórzu o zmianę organizacji roku szkolnego w związku z absencją uczniów, spowodowaną pilnymi pracami polowymi. Przykładem może być rok 1911, kiedy w związku z powyższym zmieniono godziny nauki dzieci i młodzieży uczęszczających do szkoły : 

młodzież I i II stopnia – 8:00 do 10:00

młodzież III i IV stopnia – 11:00 do 15:00.

Rok szkolny rozpoczynał się zazwyczaj 1 września, a kończył nawet 14 lipca, jeżeli w trakcie jego trwania organizowano młodzieży dni wolne od zajęć dydaktycznych w związku z sezonowymi pracami rolniczymi.

Wreszcie w 1923 roku oddano do użytku uczniów i nauczycieli parterowy budynek. W szkole, nadal jednoklasowej, uczono języka polskiego, rachunków, historii, geografii, śpiewu i religii.

W 1926 roku utworzono drugą klasę, zamieniając mieszkanie nauczycielki –Stefanii Pająkowskiej na salę lekcyjną. Wtedy też pojawiły się pierwsze podręczniki i zaczęto gromadzić księgozbiór biblioteczny.

W latach 1904 – 1927 w szkole nie było wiele pomocy dydaktycznych, służących nauczaniu. Przeglądając ówczesne preliminarze zorientować się można, że główną część funduszy pochłaniały remonty, opał, czynsze, naprawy sprzętu. Niemniej jednak da się zauważyć troska ówczesnego Grona Pedagogicznego o ciągłe doskonalenie się w pracy zawodowej. W szkole prenumerowano Dzienniki Urzędowe, czasopismo „Rodzina i szkoła”. Do dyspozycji nauczycieli uczących w szkole były pozycje takie jak : „Historia naturalna”, „Nauki przyrodnicze” Ciesielskiego, „Dzieje biblijne”, „Rachunki”. Od 1927 roku zaczęto płacić asekurację budynku szkolnego i zarezerwowano fundusz na zakup księgozbioru bibliotecznego. Wyróżniający się w nauce uczniowie, na końcu roku szkolnego otrzymywali nagrody.

Ów mały budynek szkolny służył korabnickim dzieciom przez ponad 40 lat.

Jesienią 1939 roku i powtórnie w 1944 roku zajęło go na krótki czas wojsko niemieckie.

W okresie okupacji zakazano w szkole nauczania historii, geografii, skonfiskowano podręczniki, bibliotekę, mapy a także część pomocy naukowych.

W połowie września 1944 roku wydano „Wytyczne organizacji publicznych szkół powszechnych w roku szkolnym 1944/45”.

Celem wytycznych było wyrównywanie strat spowodowanych okupacją oraz złagodzenie skutków wadliwego systemu powojennego, dyskryminującego młodzież wiejską. Dokument ten był pierwszą próbą zreformowania szkolnictwa powszechnego, umożliwiał wprowadzenie do szkół wiejskich o różnych stopniach organizacyjnych jednakowego programu i jednorocznych klas. Dzieci, które uczęszczały do niepełnych szkół powszechnych, miały kontynuować naukę w położonych najbliżej miejsca zamieszkania 7 – klasowych szkołach zbiorczych.

Wiosną 1945 roku Ministerstwo Oświaty przystąpiło do opracowania gruntownej reformy organizacyjno – programowej szkolnictwa polskiego.

Zimą 1945 roku zaczęto zabiegać o wznowienie nauki. Niestety budynek szkolny był zdewastowany, brak było w nim zaplecza dydaktycznego.

Mieszkańcy, rodzice uczniów wsi Korabniki przystąpili do odremontowania budynku. Wspólnymi siłami zgromadzono niezbędne sprzęty i pomoce naukowe.

W wyniku podniesienia stanu organizacyjnego placówki do pełnej 7 – klasowej szkoły, maleńki budynek  nie mógł pomieścić tak dużej ilości dzieci. Nauka odbywała się w związku z tym w wynajętych pomieszczeniach.

W połowie lat 50 powstał Społeczny Komitet Budowy Szkoły, któremu przewodniczył Józef Rzechowski. Kierownikiem szkoły w tym czasie był znany nauczyciel i sportowiec Stanisław Obtułowicz. Najwięcej problemów pojawiło się w związku z zezwoleniem na budowę oraz sfinansowaniem przedsięwzięcia. Wykorzystano jednak nadarzającą się okoliczność, w związku ze zbliżającym się jubileuszem państwa polskiego i propagowanym hasłem „budowy tysiąca obiektów oświatowych z okazji tysiąclecia państwa polskiego”.

Mimo tego, że według założeń, żadna z planowanych „tysiąclatek” w województwie krakowskim nie była zlokalizowana w Korabnikach, zrobiono wszystko, by zbudować jeszcze jedną szkołę.

W styczniu 1961 roku odbyło się VII Plenum KC PZPR, które uchwaliło kierunki nowej reformy szkolnictwa.

15 lipca 1961 roku uchwalono ustawę o rozwoju systemu oświaty i wychowania. Wprowadzono 8 – letnią powszechną szkołę podstawową. Głównym założeniem uchwały było dostosowanie treści nauczania do potrzeb współczesnego życia. Ustawa stwierdzała, że wszyscy obywatele mają prawo do nauki, że każdemu obywatelowi zapewnia się zdobycie wykształcenia podstawowego. Instytucje te prowadzone są i utrzymywane przez państwo. Nauka w szkołach jest bezpłatna. Podstawą całego systemu kształcenia i wychowania jest 8 – klasowa szkoła podstawowa, jednolita i obowiązkowa dla całej młodzieży.

W 1965 roku nastąpił wreszcie długo oczekiwany dzień - 150 dzieci rozpoczęło naukę w ładnej, wygodnej i jasnej szkole. Piętrowy budynek nowej szkoły mieści przestrzenne sale lekcyjne, bibliotekę, świetlicę oraz kuchnię.

W 1969 roku w setną rocznicę urodzin Stanisława Wyspiańskiego, wielkiego malarza i artysty nadano szkole Jego imię.

Stanisław Wyspiański był postacią, która na trwałe związała się z historią Korabnik. Artysta spędzał w korabnickim dworze – majątku Brudzewskich święta Bożego Narodzenia, Wielkanocy oraz wakacje. Bardzo lubił przebywać w Korabnikach, co najpełniej obrazują „Liryki Korabnickie”. A ponieważ fascynowała Go tutejsza piękna przyroda i dobrzy ludzie twierdził, że ciągnęły Go tu : „ szczerość i serdeczność ludzi, wiecznie zielone świerki nad dworem a po rabatach ogrodowych narcyz i astry, kwiaty korabnickie, kwiaty pachnące jak żadne inne na świecie...”